Κριτική του Παναγιώτη Μαρίνη

Παναγιώτης Μαρίνης

Το έργον, το οποίον χαρακτηρίζεται από τον συγγραφέα του Λ. Τσίπη ως «μεταφυσικό δράμα», προβάλλει το πολυσυζητημένο θέμα των «αναμνήσεων των ανανηψάντων εκ του κλινικού θανάτου», των γνωστών διεθνώς ως near death experiences (NDE). Προβάλλεται με επιτυχίαν η ιδέα του «ταξιδίου», η οποία είναι ως γνωστόν, η ιδέα την οποίαν έχει διά τον θάνατον η ασυνείδητος ψυχή μας, και του «τούνελ» το οποίον οδηγεί εις το νέον πεδίον υπάρξεως και αποτελεί το κυριότερον και συχνότερον στοιχείο των NDE. Η ιδέα του σιδηροδρομικού σταθμού και του τρένου αποτελούν αξιόλογα συγγραφικά ευρήματα. Επίσης, ο συγγραφεύς εκμεταλλεύεται επιτυχώς την αίσθηση που έχουν πάντα οι τεθνεώτες ότι «είναι ζωντανοί». Το δρώμενον αποκτά ιδιαιτέραν σημασίαν καθώς αποτελεί μία εύληπτον εισαγωγή του αδαούς θεατού εις τας συγχρόνους αντιλήψεις των Ψυχικών Ερευνών περί της πραγματικότητας του θανάτου. Γενικώς πρόκειται δια μίαν παράστασιν την οποία συνιστούμε εις τους αναγνώστας μας.

Βεβαίως δεν χρήζει σχολιασμού η ανωτέρας κλάσεως ηθοποιῒα και επιβλητική σκηνική παρουσία του Τάσου Προύσαλη, όμως είναι αξιοσημείωτος η εξαιρετική απόδοσις των υπολοίπων ηθοποιών (Μανόλης Δραγάτσης, Μέλανι Μαρχάϊνε, Γιώργος Καπετανάκος), τους οποίους και συγχαίρομε. Η σκηνοθεσία του Μ. Ρετσίλα αναδεικνύει το έργον, ενώ επίσης ιδιαιτέρως μας άρεσε το προσεγμένον και «μινιμαλιστικόν» σκηνικό του Κ. Πανωρίδη.

Παναγιώτης Μαρίνης
(Από το περιοδικό Ελληνικόν Πάνθεον, τεύχος 38, 2007)