Η Υπόθεση του Έργου

Στο τρένο εκτός από το ζευγάρι, επιβαίνει και ο Σταθμάρχης. Παράξενο, αλλά μέχρι τότε συνήθιζε να διώχνει τα τρένα κι όχι να πηγαίνει μαζί τους. Αυτή είναι η  πρώτη φορά που ταξιδεύει… Ποιον τους θυμίζει ο Σταθμάρχης, αναρωτιούνται Εκείνος κι Εκείνη; Γιατί η συμπεριφορά του μοιάζει αινιγματική; Γιατί δεν υπάρχουν άλλοι ταξιδιώτες; Και γιατί σ’ αυτή τη διαδρομή δεν υπάρχουν ενδιάμεσες στάσεις;

Γιατί «ο προορισμός αυτού του τρένου είναι να φτάσει στο τέρμα». Και μάλιστα, ακολουθώντας μια αλλόκοτη πορεία που περιλαμβάνει τον Αχέροντα, την Αχερουσία και άλλα τοπωνύμια του… Κάτω Κόσμου. Τα ερωτήματα στοιχειώνουν το ζευγάρι καθώς το φυσικό συναντά το μεταφυσικό και το πραγματικό το εικονικό, στο μεταίχμιο της ζωής και του θανάτου, στο ΤΟΥΝΕΛ. Το ταξίδι λοιπόν προς το Τούνελ είναι ένα πέρασμα, η μετάβαση από  τη ζωή στο θάνατο και στο επέκεινα. Η αναγνώριση αυτής της αλήθειας είναι σταδιακή, οι αποκαλύψεις και «μυήσεις» για τους ταξιδιώτες και τους θεατές διαδοχικές και κορυφούμενες.

Η στιγμή της πρώτης αποκάλυψης φτάνει: ο Σταθμάρχης είναι ο άνθρωπος που χτύπησαν με το αυτοκίνητο, ο ετοιμοθάνατος που παράτησαν. Θα έπαιρναν όρκο πως πέθανε. Μα πως είναι δυνατόν να αντικρίζουν εμπρός τους έναν νεκρό; Η επόμενη συνειδητοποίηση είναι πιο οδυνηρή: αντικρίζουν έναν νεκρό γιατί είναι κι αυτοί νεκροί. Το ατύχημα ήταν μοιραίο για όλους. Τώρα όλοι βρίσκονται στην «αντίπερα όχθη» και οδηγούνται από τον τέταρτο χαρακτήρα-καταλύτη του έργου, τον Μηχανοδηγό. Ο γιος του Ερέβους και της Νύχτας, ο Χάροντας–Μηχανοδηγός, πριν απ’ το πέρασμα της Αχερουσίας, οφείλει να μυήσει τους «ταξιδιώτες» και να τους προετοιμάσει για την ομαλή μετάβαση. Μετά το Τούνελ όλοι θα πρέπει να είναι απαλλαγμένοι από τις προσκολλήσεις του πρόσκαιρου υλικού κόσμου. Ο Σταθμάρχης, Εκείνος κι Εκείνη προσλαμβάνουν και αποδέχονται με διαφορετικό τρόπο τη διαδικασία της μύησης από τον Μηχανοδηγό. Ο Σταθμάρχης σαν έτοιμος από καιρό, έχει περάσει απ’ την αρχή στην άλλη πλευρά. Εκείνη, συναισθηματική μεν αλλά με ρεαλιστική ματιά και κριτική σκέψη, αντιλαμβάνεται γρήγορα τη ματαιότητα της ύλης και προσχωρεί χωρίς «προβλήματα». Εκείνος, προσκολλημένος απόλυτα στα υλικά αγαθά, αντιστέκεται μέχρι το τέλος με επιμονή και με βίαιες αντιδράσεις. Όταν όμως καλείται να διαλέξει τον έξω ή τον έσω κόσμο, οι αντιστάσεις του κάμπτονται. Παρά την άγνοια για τον τελικό προορισμό και τον φόβο για το άγνωστο, τελικά η επιλογή ανάμεσα στη μοναξιά του έξω κόσμου και στην έσω πνευματική ανάταση της «άλλης ζωής» θα καταλήξει υπέρ της δεύτερης. Μια επιλογή που οδηγεί στη λύση και τελικά στην κάθαρση.