Σημείωμα για την Παράσταση

Στην Ανθρώπινη Φωνή, η ηρωίδα δεν είναι κάποια μεγαλώνυμη του μύθου. Είναι μια απλή γυναίκα της καθημερινής ζωής. Η τραγική σύγκρουση που την οδηγεί σε θανάσιμο αδιέξοδο, είναι ο κόσμος που κτίζεται, όπως κτίζεται, γύρω της. Η έλλειψη επικοινωνίας και η αποξένωση, που καταλύουν την τάξη του έρωτα, συνυφασμένου με τον πόθο της ζωής.

Στη Σαλώμη, ο Όσκαρ Ουάιλντ, με το γνωστό εικονοκλαστικό του στυλ, δεν ακολουθεί τη γνωστή εκδοχή του μύθου για τη Σαλώμη. Τον παραλλάσσει καταλυτικά. Η Σαλώμη δεν είναι το άβουλο όργανο της μητέρας της Ηρωδιάδος. Είναι μια παρθένος διχοτομημένη μέσα της από άγρια υπεροπτική οργή και από ακραίο έρωτα για τον ασκητή Ιωάννη, που την απορρίπτει, την καταγγέλλει και την μάχεται ως πόρνη και αμαρτωλή. «Αν με κοίταζες, θα με είχες αγαπήσεις» του λέει: «Εγώ σε κοίταξα και σε αγάπησα». Ο χορός της είναι τραγικός, ορμητικός και απεγνωσμένος. Δεν απευθύνεται ουσιαστικά στον Ηρώδη. Εκφράζει την αμφιθυμία της και την τρικυμισμένη ψυχή της και προετοιμάζει την τραγική κατάληξη με τον αποκεφαλισμό του Ιωάννη. Κλυδωνίζεται εσωτερικά και μεταπίπτει από τη χαρά και την ικανοποίηση της εκδίκησης σε σπαρακτική ομολογία αγάπης και συντριβής. Ο λόγος της μοιάζει υπερρεαλιστικός, όπως το παράξενο ερωτικό τοπίο που περιγράφει και οι παραβολές που χρησιμοποιεί για το σώμα του Ιωάννη, ελεφαντόδετος κίονας σε ασημένια βάση.

Το Υλικό Μήδειας του Χάινερ Μύλλερ έχει θέμα το ίδιο, ομώνυμο τραγικό αρχέτυπο του έρωτα και του θανάτου, της προδοσίας και της εκδίκησης, του Ευριπίδη. Όπως συνηθίζει όμως, το αναδημιουργεί ελεύθερα. Βάζει σ' αυτό νέες, σύγχρονες ιδέες και μορφές καταπίεσης και καταναγκασμού. Ερμηνεύει και διαπλάθει το μύθο, συνδέοντάς τον με άλλες διαστάσεις προδοσίας, ανελευθερίας, βιαιότητας που συνακολουθούν την πορεία του ανθρώπου. Ο ακραίος έρωτας της Μήδειας, η δική της αντίληψη για την απόδοση δικαιοσύνης και για την κάθαρση, δεν αφήνει περιθώρια συμβιβασμού. Ο λόγος της δεν εκπορεύεται από συμβατική λογική. Αντλεί από ηφαιστειακό βάθος και από μαινόμενο κύμα υπαρξιακής οργής, ταπείνωσης και απόγνωσης.

Η σύνθεση των τριών έργων σε μια παράσταση, βασίστηκε στον κοινό, κατά βάθος, υπαρξιακό λόγο, με αναφορά στον έρωτα και το θάνατο. Στο πνεύμα αυτό, δόθηκε ιδιαίτερη έμφαση στα διαχρονικά στοιχεία. Αυτά που μέσα από νέες κάθε φορά σύγχρονες μορφές, δίνουν στην ουσία το ίδιο υπαρξιακό μήνυμα και επιβεβαιώνουν και εμπλουτίζουν την αειθαλή επικαιρότητα και πρωτοπορία των έργων.