Η Παύση και το Χάσμα

Γιάννης Καλατζόπουλος

…. Μεγάλη παύση… Αν δεν επρόκειτο για πραγματική ζωή αλλά για σκηνή θεατρικού έργου, οι θεατές θα είχαν σταματήσει να παρακολουθούν. Θα είχαν κοιμηθεί, θα είχαν αρχίσει να κουβεντιάζουν χαμηλόφωνα για ποδόσφαιρο οι άντρες, για ζώδια οι γυναίκες και μερικοί θα είχαν αρχίσει να αποχωρούν πιστεύοντας πως η παράσταση ήταν τελικά πολύ μεταμοντέρνα και τελείωνε έτσι απότομα, χωρίς φινάλε.

«Αυτή είναι η διαφορά της παύσης από το χάσμα. Στην παύση παρόλο που δεν μιλάει κανείς, κάτι γίνεται πάνω στη σκηνή. Υπάρχει ένταση, υπάρχει ηλεκτρισμός. Ο θεατής αισθάνεται ότι οι ήρωες σκέφτονται, βάλλονται εσωτερικά, ετοιμάζονται κάτι να πουν, κάτι να κάνουν… όσο κρατάει αυτός ο ηλεκτρισμός, όσο οι θεατές είναι βέβαιοι ότι την επόμενη κιόλας στιγμή θα γίνει κάτι, η παύση αντέχει και μάλιστα είναι ένα πολύ ισχυρό θεατρικό τέχνασμα. Αν όμως αυτή η «επόμενη στιγμή» περάσει χωρίς να γίνει τίποτε, τότε ξαφνικά η παύση εκφυλίζεται σε «χάσμα», δηλαδή στην απόλυτη καταστροφή. Τα μάγια διαλύονται, η ατμόσφαιρα εξατμίζεται, ο δεσμός - που έκανε τους θεατές να αιωρούνται στο χώρο και το χρόνο σαν ακροβάτες αγκιστρωμένοι κάπου μέσα στα αόρατα συρματόσκοινα που κρατούσαν οι ηθοποιοί με τα δόντια, κρεμασμένοι κι αυτοί ανάποδα και αιωρούμενοι στις ανεμόσκαλες του συγγραφέα-σπάει.»

Κάπως έτσι προσπαθούσε να εξηγήσει στα παιδιά της σχολής, το μυστήριο της θεατρικής παύσης κάθε φορά που δούλευαν πάνω σε έργα του λεγόμενου ψυχολογικού-ρεαλιστικού θεάτρου…

Από το βιβλίο «Γιαννάκης: το παιδί θαύμα.»
Γιάννης Καλατζόπουλος. Εκδόσεις Καστανιώτη